Terwijl ik dit schrijf zit ik samen met Annelaura te wachten op onze bus opweg naar het kindertehuis in het Noorden.
De introductiedagen in Accra, de hoofdstad van Ghana, zijn voorbij. We zijn hier nog maar 4 dagen, maar het is nu al een hele ervaring.

Het echte besef dat ik in Afrika ben kwam de ochtend na aankomst toen Annelaura en ik samen met de andere vrijwilligers (uit Noorwegen, Zweden en Nederland) ons hotel uitliepen.
Het hotel, wat op zichzelf erg luxe is voor hier, wordt omringd door the Dancing Road (hobbelige zandweggetjes) met daarbij kleine huisjes, kindjes die buiten met een emmer water worden gewassen, veel afval op straat en zo nu en dan wat kippen, geiten en zwerfhonden die je ziet rondlopen.
Ook zie je allemaal kraampjes direct naast de weg en lopen er duizenden mensen met manden op hun hoofd (die ik na 1 seconde al zal laten vallen) tussen de auto's door om eten te verkopen. En stilte kennen ze hier niet, zelfs markten zijn er dag en nacht.

Om direct een beeld te krijgen van de cultuur gingen we die middag naar een kerkdienst van 3 uur lang. Dit was in een kerk met alleen een dak op wat palen. Het bestond uit veel dans, zang en gepraat. Alle vrouwen in mooie kleurrijke jurken en de mannen in kleurrijke nette blousjes.
We werden zo lief ontvangen en hebben samen met ze gedanst en gezongen.
Verder zijn de kinderen hier altijd erg enthousiast. Ze noemen blanke mensen 'obruni',  wat betekent 'de mensen die van de andere kant van de horizon komen'. Kinderen vinden alles aan aan je interessant en willen continu aan je haar voelen, met je op de foto en met je praten.

De volgende dag gingen we naar het strand dichtbij Kokrobite waar we danslessen en djembee lessen kregen. Een dans waarbij de heupjes goed gebruikt worden. De lokale mensen vinden dit hilarisch, omdat wij westerse mensen er natuurlijk niets van bakken vergeleken hen.
Ook hebben we deze dagen veel les gehad over de cultuur en de taal van Ghana.
De dagen werden afgesloten met een bezoek aan de grootste markt in Accra, wat een chaos! Je kunt je er niets bij voorstellen totdat je er echt zelf rond loopt.
Ojaa en wat ons eten betreft, vooral rijst met kip haha.

Wel raar, want soms is het besef er nog niet helemaal. Dat ik echt hier ben, dat de mensen hier niet beter weten en dat sommige plekken zo arm kunnen zijn.
Maar het is fijn om hier te zijn en om zometeen na een 16 uur lange busreis bij het kindertehuis aan te komen. Een nieuw groot avontuur waarvoor we zijn gekomen. Best spannend, maar vooral erg benieuwd!