Terwijl ik begin met schrijven is het bijna 7 uur 's avonds en zit ik samen met Ann buiten, beide op een plastic stoeltje met in het midden ons blauwe tafeltje. Het feest zit erop en de Suluya kinderen zijn alweer een poosje naar huis. Het wordt schemerig en de 10 kinderen van hier veranderen langzaam in spelende schaduwen door het brandende licht dat aan de wand van the Children's Home hangt. De kinderen hebben nog wonderbaarlijk veel energie, terwijl Ann en ik er energieloos en vermoeid bijzitten.

Onze laatste week hier op het project is nu definitief voorbij. Morgen beginnen we aan onze 16 uur lange busreis richting Kokrobite, onze vakantieplek in het Zuiden.
Om deze mooie bijzonderde tijd hier af te sluiten staat hieronder een kort verhaaltje over de laatste week, beginnend bij vorig weekend.

Vorig weekend hebben Annelaura en ik een bezoekje gebracht aan Paga, een dorpje heel dicht bij de grens van Burkinafaso. Hier leven een aantal krokodillen die we natuurlijk even een bezoekje moesten brengen. De gidsen kenden de krokodillen door en door waardoor Ann en ik het avontuur beide wel aan durfden. Dus daar gingen we. Omstebeurt namen we plaats op de krokodil om te ervaren hoe dat was. En hoe het was? Hun huid was vooral hard en het was toch wel een beetje eng. Maar we hebben onze handen en voeten nog én we hebben de foto's als bewijs, dus het is helemaal goed gekomen haha.

Woensdag zijn we voor de laatste keer naar Suluya geweest. Samen met Kalangé, onze trouwe chauffeur van de motoking, gingen we de laatste keer de vele hobbels tegemoet.
Zijn standaard zinnetje 'Sulumina let's go' kon daarbij voor vertrek natuurlijk niet ontbreken. Dit was trouwens ook bijna de enige Engelse zin die hij kende. En Sulumina betekent daarbij hetzelfde als obruni, namelijk 'mensen die vanaf de andere kant van de horizon komen'. Na voor de laatste keer met de kinderen te hebben gespeeld en een groepsfoto te hebben gemaakt was het tijd om weer naar Wulugu te gaan. De kleurrijke armbandjes die we de week ervoor hadden gemaakt zaten nogsteeds om de dunne polsjes van de kinderen. Erg leuk om te zien!

Donderdag hebben we in Bolga alle inkopen gedaan voor het feestje. Met o.a. 12 liter drinken, 5 kg rijst, 36 bananen en 8 appels kon de terugreis beginnen. En dat in een jojo gepropt tussen 22 andere donkere mensen met daarbij een lekker warm temperatuurtje. Ann en ik konden geen kant meer op bewegen haha. Maar gelukkig konden we er erg om lachen aangezien het er te komisch uit zag. Ook moest ik het laatste stukje op blote voeten afleggen door een kapotte slipper, beter kun je Ghana niet ervaren.

En toen waren we alweer aangekomen bij vandaag, de dag waarop ons afscheidsfeestje was. We hebben met zijn allen lekker gegeten en gedronken en de kinderen hebben zich erg vermaakt. Daarnaast hebben we hen allemaal blij kunnen maken met een t-shirt en waren ook de ballonnen een erg groot succes. Zelfs de tegellegger die er was voor de badkamers (die we beide nog kunnen afmaken door hulp van lieve familie! ) heeft even meegespeeld haha. Oftewel, een geslaagd feestje dus!
Dit afscheid was ook niet zo lastig, doordat we in Suluya altijd een groep van 55 kinderen hadden, waar de 24 kinderen van het kindertehuis tussen zaten. Hierdoor kenden we de kinderen dus niet heel persoonlijk.
Morgen nemen we echt afscheid van de 10 kinderen hier in Wulugu. Dat wordt wel moeilijker en ook wel raar om na deze intensieve 3,5 week met de kinderen en met het gastgezin ze zometeen nooit meer terug te zien. Maar met deze party hebben we hopelijk het afscheid een vrolijke draai gegeven en is het morgen ook voor de kinderen niet te moeilijk.

Inmiddels is het bijna 21 uur en heb ik in bed het blog verder afgeschreven. De kinderen slapen bijna, de fan draait zijn rondjes en mijn musquitonet zit weer goed vast rondom mijn bed. Ik kijk voldaan en met een grote glimlach terug naar deze tijd en heb ondanks de soms wat moeilijkere dagen ontzettend genoten van de behulpzame mensen en de lieve lieve kinderen!