'Sulumina let's go!'

Terwijl ik begin met schrijven is het bijna 7 uur 's avonds en zit ik samen met Ann buiten, beide op een plastic stoeltje met in het midden ons blauwe tafeltje. Het feest zit erop en de Suluya kinderen zijn alweer een poosje naar huis. Het wordt schemerig en de 10 kinderen van hier veranderen langzaam in spelende schaduwen door het brandende licht dat aan de wand van the Children's Home hangt. De kinderen hebben nog wonderbaarlijk veel energie, terwijl Ann en ik er energieloos en vermoeid bijzitten.

Onze laatste week hier op het project is nu definitief voorbij. Morgen beginnen we aan onze 16 uur lange busreis richting Kokrobite, onze vakantieplek in het Zuiden.
Om deze mooie bijzonderde tijd hier af te sluiten staat hieronder een kort verhaaltje over de laatste week, beginnend bij vorig weekend.

Vorig weekend hebben Annelaura en ik een bezoekje gebracht aan Paga, een dorpje heel dicht bij de grens van Burkinafaso. Hier leven een aantal krokodillen die we natuurlijk even een bezoekje moesten brengen. De gidsen kenden de krokodillen door en door waardoor Ann en ik het avontuur beide wel aan durfden. Dus daar gingen we. Omstebeurt namen we plaats op de krokodil om te ervaren hoe dat was. En hoe het was? Hun huid was vooral hard en het was toch wel een beetje eng. Maar we hebben onze handen en voeten nog én we hebben de foto's als bewijs, dus het is helemaal goed gekomen haha.

Woensdag zijn we voor de laatste keer naar Suluya geweest. Samen met Kalangé, onze trouwe chauffeur van de motoking, gingen we de laatste keer de vele hobbels tegemoet.
Zijn standaard zinnetje 'Sulumina let's go' kon daarbij voor vertrek natuurlijk niet ontbreken. Dit was trouwens ook bijna de enige Engelse zin die hij kende. En Sulumina betekent daarbij hetzelfde als obruni, namelijk 'mensen die vanaf de andere kant van de horizon komen'. Na voor de laatste keer met de kinderen te hebben gespeeld en een groepsfoto te hebben gemaakt was het tijd om weer naar Wulugu te gaan. De kleurrijke armbandjes die we de week ervoor hadden gemaakt zaten nogsteeds om de dunne polsjes van de kinderen. Erg leuk om te zien!

Donderdag hebben we in Bolga alle inkopen gedaan voor het feestje. Met o.a. 12 liter drinken, 5 kg rijst, 36 bananen en 8 appels kon de terugreis beginnen. En dat in een jojo gepropt tussen 22 andere donkere mensen met daarbij een lekker warm temperatuurtje. Ann en ik konden geen kant meer op bewegen haha. Maar gelukkig konden we er erg om lachen aangezien het er te komisch uit zag. Ook moest ik het laatste stukje op blote voeten afleggen door een kapotte slipper, beter kun je Ghana niet ervaren.

En toen waren we alweer aangekomen bij vandaag, de dag waarop ons afscheidsfeestje was. We hebben met zijn allen lekker gegeten en gedronken en de kinderen hebben zich erg vermaakt. Daarnaast hebben we hen allemaal blij kunnen maken met een t-shirt en waren ook de ballonnen een erg groot succes. Zelfs de tegellegger die er was voor de badkamers (die we beide nog kunnen afmaken door hulp van lieve familie! ) heeft even meegespeeld haha. Oftewel, een geslaagd feestje dus!
Dit afscheid was ook niet zo lastig, doordat we in Suluya altijd een groep van 55 kinderen hadden, waar de 24 kinderen van het kindertehuis tussen zaten. Hierdoor kenden we de kinderen dus niet heel persoonlijk.
Morgen nemen we echt afscheid van de 10 kinderen hier in Wulugu. Dat wordt wel moeilijker en ook wel raar om na deze intensieve 3,5 week met de kinderen en met het gastgezin ze zometeen nooit meer terug te zien. Maar met deze party hebben we hopelijk het afscheid een vrolijke draai gegeven en is het morgen ook voor de kinderen niet te moeilijk.

Inmiddels is het bijna 21 uur en heb ik in bed het blog verder afgeschreven. De kinderen slapen bijna, de fan draait zijn rondjes en mijn musquitonet zit weer goed vast rondom mijn bed. Ik kijk voldaan en met een grote glimlach terug naar deze tijd en heb ondanks de soms wat moeilijkere dagen ontzettend genoten van de behulpzame mensen en de lieve lieve kinderen!

Alweer een week voorbij

Het is zaterdagochtend en de 3e week in Ghana is alweer voorbij. Nog maar 1 week op het project en dan gaan we alweer naar het Zuiden. Zulke 4 week gaan toch best wel snel voorbij.

Vorige week zijn Ann en ik uiteindelijk op zondag op safari geweest. Dit had enige vertraging doordat we naast het zien van olifanten, apen en antilopen helaas ook een bezoekje moesten brengen aan het ziekenhuis. Tjaa als je dan toch in Ghana bent moet je wel overal geweest zijn natuurlijk. Ann heeft mij in dat opzicht wel overtroffen, want die moest er helaas een nachtje slapen. Het was dus helaas een minder ontspannen weekend dan we hadden gehoopt, maar gelukkig is alles nu weer helemaal goed!

Verder ging de week in Wulugu weer lekker zijn gangetje. Het leven went hier toch best snel. Mijn vertrouwde bedje omringd door het musquito net, de dagelijkse porties rijst/noedels, de warmte én de emmer douche zijn inmiddels volkomen normaal en goed te doen (Alhoewel een pizza nu ook wel heel goed zou smaken).

In Wulugu hebben we het kindertehuis een grote schoonmaakbeurt gegeven. Dit was erg hard nodig. Normaal maak ik wc's schoon bij het ziekenhuis maar dat stelt hier niets bij voor. De viezigheid zal ik verder niet omschrijven, het gaat erom dat het nu weer schoon is haha. Ook hangen er nu kledinghaakjes aan de muur, zowel op de slaapkamer als bij de douche. Nu kunnen de handdoeken en de kleding van de kinderen mooi opgehangen worden. Dit ligt nu vaak allemaal gewoon over de bedden en de grond verspreid, schoon vermengd met vuil. Daarnaast kwam er voor de 2 badkamers opeens 180 euro aan onverwachte extra kosten bij. Hierdoor zijn we helaas maar in staat 1 badkamer af te maken, maarja beter 1 dan geen. Een ander deel van ons opgehaalde geld hebben we goed besteed aan eten en verder hopen we nog zeep te kunnen kopen zodat de kinderen zich goed kunnen wassen! Dus nogmaals bedankt voor het geld lieve lieve mensen, jullie hebben ons zeker geholpen!

De ochtenden brengen we elke keer door in Suluya waar nog steeds zo'n 55 kinderen zijn die met ons willen spelen (bijna het hele dorp). Zo'n grote groep, waardoor je eigenlijk vrij weinig kan. Maar Ann en ik hebben er iets op gevonden. Om onze kleurboeken te besparen hebben we zelf kleurplaten gemaakt. Dit hebben we nu voor 2 dagen gedaan. Beide hebben we dus zo'n 60 tekeningen gemaakt. Dus nee hoor, we vervelen ons hier zeker niet. Varierend van uilen tot schapen en van eendjes tot olifanten, we kunnen het inmiddels allemaal. Wel een succes, want de kinderen vinden kleuren helemaal geweldig. Ook hebben we gestoepkrijt, een poging gedaan tot verstoppetje en armbandjes gemaakt van touw. De armbandjes vonden de kinderen ook erg leuk, dus dat was fijn.

Volgende week vrijdag komen als het goed is de 24 kinderen van het Childrens Home in Suluya naar Wulugu. Zo kunnen we met alle 34 kinderen een klein feestje vieren op onze laatste dag. We zullen daarbij zorgen voor rijst, fruit (want dat krijgen ze hier veelste weinig), lekker drinken, muziek en spelletjes. Een goed vooruitzicht dus!

Lerares in Suluya

De eerste week op ons project zit er alweer op. Deze week hebben we 3 dagen lesgegeven op de school in Suluya. Om een indruk te geven zal ik de eerste dag voor jullie omschrijven. Nieuwe foto's staan in het mapje Wulugu!

Daar waren we dan, 30 meter verwijdert van de school waar we les zouden gaan geven. We hadden wat leerkaarten, potloden en papieren meegenomen en hadden ons goed voorbereid. We gingen er dus met volle moed tegenaan. Terwijl we dichterbij kwamen werden we met vol enthousiasme verwelkomt door zo'n 50 kinderen. Super leuk natuurlijk, 2 van die blanke mensen.
Na 100 handjes aangeraakt te hebben was het tijd om een klaslokaal uit te kiezen en te beginnen met de les. In plaats van dat we een keurig klasje van 20 kinderen kregen, kregen we 40 kinderen van alle leeftijden (4 - 13 jaar). Maar deze grote groep weerhield ons niet, want we wouden ze natuurlijk wel wat leren.
En wat betreft de overige 10 kinderen, die werden geholpen door de 2 lokale leraren.
Heerlijke verdeling dus haha. Hier in Suluya moet je verder ook niet raar opkijken als de leraren gewoon niet of veel later komen, kan gewoon allemaal hier.

De eerste 2 dagen hebben we de kinderen de kleuren, het menselijk lichaam en wat liedjes geleerd. Helaas was het niveau verschil te groot. De oudere kinderen snapten het terwijl de kleinere kinderen überhaupt niet eens 1 woord Engels konden verstaan en slechts wat strepen op het papier konden zetten. Ook volkomen logisch als je een kindje van 4 jaar bent natuurlijk. Ook zijn de kinderen gewend dat leraren ze slaan met een stok als ze stout zijn. Omdat de kinderen al snel wisten dat wij dat niet gingen doen gingen ze veel meer ouwehoeren.

Na deze 2 aardig vermoeiende dagen hebben we tegen de schoolhoofd gezegd dat we alleen de wat kleinere kinderen wilden lesgeven, zodat we een kleinere groep hadden. Dit hebben we de 3e dag gedaan en was al een veel groter succes! Ze deden goed mee en we hebben ze wat basis woordjes (die wij in hun taal wisten) in het Engels geleerd en wat liedjes gezongen.

Waarschijnlijk was het elke dag weer een stukje beter gegaan, maar daar zullen we helaas niet achterkomen, doordat ook de kinderen hier vanaf nu vakantie hebben, zowel in Suluya als in Wulugu. Ann en ik zullen wel nog gewoon naar Suluya gaan om te helpen met koken en wassen en om de kinderen op een spelendere wijs nog wat dingen te leren zoals groepsspellen, Engelse liedjes etc. Ook 's middags in Wulugu vermaken we ons prima. We spelen spelletjes, helpen met kleding wassen en schoonmaken en zorgen ervoor dat de badkamers worden gemaakt (de tegels zitten er al voor de helft in!)

Na dit weekje is het nu tijd voor weekend, waarin Ann en ik op safari gaan! Tenminste, als alles meezit. Want door het totaal andere eten en de weinige groentes en fruit voelen we ons niet altijd even fit. Maar we blijven positief en gaan er vanuit dat we gewoon kunnen gaan!

Een lesje Ghanese cultuur

Het is alweer sinds 7 uur donker buiten en het weekend zit er bijna op. Naast dat we druk bezig zijn met de kinderen en het kindertehuis, verbaas ik me elke dag weer over de vele (cultuur)verschillen in vergelijking met Nederland. Daarom hieronder een lijstje met dingen die je moet weten voordat je naar Ghana gaat (want tja, je weet het maar nooit).

In Ghana gooit iedereen zijn afval op straat, is het een compliment als je dik wordt genoemd en is je linkerhand je vieze hand waarmee je niet mag eten, zwaaien of dingen aan mag geven.
Daarnaast is het verkeer 1 grote chaos met zo min mogelijk regels (en met auto's waarvan kilometer tellers en bezinemeters het niet doen), worden begrafenissen 3 dagen lang gevierd en weet niemand op welke datum die jarig is. De meeste mensen weten zelfs niet eens hoe oud ze zijn. Dit komt ook doordat de Ghanese mensen totaal geen waarde hechten aan tijd.
Als ze zeggen 'we zijn er bijna' is het nog 2 uur rijden en als ze zeggen 'het begint om 8 uur' kan het heel goed zijn dat ze zelf pas om 9 uur aan komen kakken
Ojaa, nog een leuk weetje, hier in Wulugu kun je in de bar voor 0,5 cedi (nog geen 10 cent) een shotje kopen met zo'n 50% alcohol. En dan moet je niet raar opkijken als mensen dit om 11 uur 's ochtends bestellen bij een bar die al vanaf 6 uur 's ochtends open is. Ook voor 0,75 liter bier betaal je in een bar nog geen 1 euro.
Daarnaast worden de kinderen erg aan hun lot overgelaten en moeten ze al heel veel werk doen terwijl ze bijv. nog maar 10 jaar oud zijn. Ook is het normaal dat ouders of leraren de kinderen slaan als ze stout zijn, dit is wel erg vervelend om te zien. Maarja, de mensen hier weten niet beter en zijn gewend aan alle bovengenoemde dingen.
Ook de andere taal mag hier natuurlijk niet ontbreken. We proberen de taal van deze regio een beetje te leren, waarvan wat woordjes hieronder staan (de woorden zijn geschreven zoals je het uitspreekt)

Desoeba: goodmorning
Woentanga: good afternoon
Naa : to respond with
Oempfoesia: thankyou
Dengua Woula: how are you?
Deswaa: good
Y youri; what is your name?
Ehn youri; my name is

Dus wanneer je goedkoop drankjes wilt drinken, je afval overal neer wilt kunnen gooien en je rond wilt rijden in een half werkende auto waarbij er amper verkeersregels zijn, is Ghana de juiste plek

Wulugu

Daar zijn we dan, in Wulugu, een dorpje ergens in het Noorden van Ghana. Een stuk warmer en een stuk armer dan het Zuiden.
De huizen zijn gemaakt van een soort klei met rieten daken met daaronder wat houten stammen. Verder heb je hier veel ezels en varkens rondlopen, weer eens wat anders dan geiten en zwerfhonden.

We zijn hier nu voor de 3e dag en ons gastgezin is erg lief en zorgzaam.
Er is een nieuw gebouwd kindertehuis tegenover onze slaapplek, hier zitten 10 van de 34 kinderen (tussen de 3 en 8 jaar oud). De andere 24 kinderen zitten nog in het dorpje Suluya, in het oude kindertehuis. Dit is omdat het nieuwe kindertehuis nog niet klaar is voor 34 kinderen. Hier willen wij graag verandering in brengen, want het oude kindertehuis in Suluya is echt te armoedig.
De rieten daken zijn van de huisjes af, waardoor de kinderen nu verdeeld worden over andere families en daar moeten slapen.

Om bij alle kinderen te kunnen zijn zullen Annelaura en ik vaak van Wulugu naar Suluya gaan, een reis van 40 minuten. Hiervoor gaan we wel met een super gave moter, dus dat is een en al winst (als je de vele hobbels en de brandende zon even weg denkt).
De kinderen zijn allemaal erg lief en tegelijkertijd ook ontzettend ontdeugend. Soms wel vermoeiend, omdat ze alle aandacht van je opeisen en de wekker elke ochtend om half 7 gaat. Dat is dan ook de reden dat we vaak lekker vroeg op bed liggen haha.
De families en kinderen zijn hier wel echt heel arm. De kinderen krijgen veelste weinig te eten, hebben oude kapotte kleding aan en ruiken niet altijd even lekker. Toen we ze allemaal onze meegebrachte kleding gaven waren ze ook helemaal blij, zo leuk om te zien! Verder kennen ze hier weinig hygiëne en hebben ze geen zeep maar enkel wat water uit een put om zich te wassen. Dit is ook het water wat ze drinken.

Ook wij zelf moeten ons hier 'douchen' met een emmer water uit de put. De eerste keer wel een beetje vreemd, maar geloof het of niet, zelfs haren kunnen gewassen worden met zo'n emmertje water. Ook de wc wordt doorgetrokken door er wat water doorheen te gooien, het wc papier gooi je naast de wc in een emmer. Toch best wel anders dan in Nederland.

Vanaf maandag gaan Annelaura en ik elke dag 's ochtends Engelse les geven in Suluya en helpen we met koken. 'S middags gaan we weer naar Wulugu om daar met de kinderen te spelen.
Daarnaast willen we gaan helpen met het verbeteren van het nieuwe kindertehuis en met het kopen van eten, de 2 belangrijkste dingen voor nu.

De 4 dagen in Zuid Ghana

Terwijl ik dit schrijf zit ik samen met Annelaura te wachten op onze bus opweg naar het kindertehuis in het Noorden.
De introductiedagen in Accra, de hoofdstad van Ghana, zijn voorbij. We zijn hier nog maar 4 dagen, maar het is nu al een hele ervaring.

Het echte besef dat ik in Afrika ben kwam de ochtend na aankomst toen Annelaura en ik samen met de andere vrijwilligers (uit Noorwegen, Zweden en Nederland) ons hotel uitliepen.
Het hotel, wat op zichzelf erg luxe is voor hier, wordt omringd door the Dancing Road (hobbelige zandweggetjes) met daarbij kleine huisjes, kindjes die buiten met een emmer water worden gewassen, veel afval op straat en zo nu en dan wat kippen, geiten en zwerfhonden die je ziet rondlopen.
Ook zie je allemaal kraampjes direct naast de weg en lopen er duizenden mensen met manden op hun hoofd (die ik na 1 seconde al zal laten vallen) tussen de auto's door om eten te verkopen. En stilte kennen ze hier niet, zelfs markten zijn er dag en nacht.

Om direct een beeld te krijgen van de cultuur gingen we die middag naar een kerkdienst van 3 uur lang. Dit was in een kerk met alleen een dak op wat palen. Het bestond uit veel dans, zang en gepraat. Alle vrouwen in mooie kleurrijke jurken en de mannen in kleurrijke nette blousjes.
We werden zo lief ontvangen en hebben samen met ze gedanst en gezongen.
Verder zijn de kinderen hier altijd erg enthousiast. Ze noemen blanke mensen 'obruni',  wat betekent 'de mensen die van de andere kant van de horizon komen'. Kinderen vinden alles aan aan je interessant en willen continu aan je haar voelen, met je op de foto en met je praten.

De volgende dag gingen we naar het strand dichtbij Kokrobite waar we danslessen en djembee lessen kregen. Een dans waarbij de heupjes goed gebruikt worden. De lokale mensen vinden dit hilarisch, omdat wij westerse mensen er natuurlijk niets van bakken vergeleken hen.
Ook hebben we deze dagen veel les gehad over de cultuur en de taal van Ghana.
De dagen werden afgesloten met een bezoek aan de grootste markt in Accra, wat een chaos! Je kunt je er niets bij voorstellen totdat je er echt zelf rond loopt.
Ojaa en wat ons eten betreft, vooral rijst met kip haha.

Wel raar, want soms is het besef er nog niet helemaal. Dat ik echt hier ben, dat de mensen hier niet beter weten en dat sommige plekken zo arm kunnen zijn.
Maar het is fijn om hier te zijn en om zometeen na een 16 uur lange busreis bij het kindertehuis aan te komen. Een nieuw groot avontuur waarvoor we zijn gekomen. Best spannend, maar vooral erg benieuwd!

Welkom op mijn Reisblog!

Hallo lieve mensen,

Over minder dan een week is het zover. Dan zit ik voor een maand lang 5.335 km verwijderd van ons kikkerlandje en bevind ik mij in Noord Ghana om daar vrijwilligerswerk te doen. Tijdens mijn reis zal ik jullie via dit blog op de hoogte houden van alle mooie en bijzondere ervaringen die ik tijdens het vrijwilligerswerk zal opdoen. Dit is de plek waarop ik regelmatig (als ik tenminste internet heb) nieuwe verhalen en foto's zal plaatsen. Ook via de kaart kunnen jullie precies zien waar ik me bevind en waar ik ben geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Leuk dat je met me meereist en tot snel!

Liefs,

Jasmin